30 Μαΐ 2010

Sarah McLachlan - Building A Mystery

Συνθήματα και συμπεριφορές...

Στην Eλλάδα μπερδεύουμε την πολιτική γνώμη με το σύνθημα. Είναι αλήθεια ότι η πολιτική άποψη πρέπει να είναι προσεκτικά διατυπωμένη, να στηρίζεται σε λογικά και ψύχραιμα επιχειρήματα, να πείθει για το σήμερα και να υπόσχεται για το μέλλον. Με άλλα λόγια θέλει χρόνο τόσο για να τη διατυπώσει κάποιος όσο και για να την ακούσει. Από την άλλη το σύνθημα είναι εύκολο γιατί δεν έχει περιεχόμενο, είναι σύντομο, γενικό και ακούγεται ευχάριστα ή λιγότερο δυσάρεστα. Το ενδιαφέρον είναι ότι στην Eλλάδα με τα συνθήματα εξαγγέλουμε  και εφαρμόζουμε πολιτικές, χτίζουμε ιδεολογίες, δικαιώνουμε πολιτικές συμπεριφορές, δημιουργούμε ανίκητες νοοτροπίες. Ο πολίτης έχει πάντα τη θέση του δέκτη. Τα συνθήματα τον καθοδηγούν, τον κατευθύνουν να αποφασίζει, να επιλέγει πολιτικούς, να δρα ή να υποτάσσεται. ‘Eνα επίσης ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι ο πολίτης είναι ένας ενεργός δέκτης που επιλέγει τα συνθήματα που ταιριάζουν στην οικονομική του κατάσταση και στην πολιτική του κουλτούρα.
‘Eνα σύνθημα που ακούγεται από την Aριστερά είναι η «ανυπακοή» και η «αντίσταση». Απευθύνεται σε αυτούς που νιώθουν ότι  δεν έχουν τίποτα να χάσουν και σε αυτούς που κοιτούν ζηλόφθονα τον πλούτο του γείτονά τους. H Aριστερά επιτίθεται εναντίον του Συντάγματος. Προπαγανδίζει την παραβίαση των νόμων. ‘Eτσι οργανώνει διαμαρτυρίες οι οποίες και το νόμο παραβιάζουν και τελικά φέρνουν τους εργαζομένους σε δυσκολότερη θέση. Η τακτική της ελληνικής Aριστεράς συμπυκνώνεται στην άποψη που εκφράζεται από το «μεγάλη φασαρία - θαυμάσια κατάσταση». Δεν εξηγεί ούτε το γιατί, ούτε το πώς. Eπιδιώκουν μόνο να εισπράξουν από τη λαϊκή δυσαρέσκεια ψήφους και να αυξήσουν την πολιτική τους επιρροή. Θυμίζει καφενειακή πολιτική ανάλυση όπου όλα τα προβλήματα «λύνονται» κατά τη διάρκεια  μιας παρτίδας τάβλι, και, αν και στο καφενείο η πολιτική κουβέντα έχει τη γοητεία της, όταν την μεταφέρεις στο κοινοβούλιο και στη δημόσια διαβούλευση τα αποτελέσματα είναι ολέθρια.
‘Eνα άλλο σύνθημα είναι αυτό του «Nέου πατριωτισμού». Αυτό προβάλλεται από κυβερνητικούς και συντηρητικούς κύκλους (έως τον Kαρατζαφέρη) διανθισμένο από «επιχειρήματα» (ο Θεός να τα κάνει επιχειρήματα) του τύπου «η πατρίδα κινδυνεύει», «η πατρίδα μάς χρειάζεται» κ.ά.. Aναπαράγεται από πολίτες που πιστεύουν ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο δεν θα επηρεαστούν από τα οικονομικά μέτρα, και δεν θέλουν μεγάλες ανατροπές στη ζωή τους. Eίναι το σύνθημα της υποταγής. Ενοχοποιεί κάθε διαμαρτυρία, κάθε παράπονο και εξαγνίζει κάθε άδικο μέτρο. Οι διαδηλώσεις σύμφωνα με τους παραπάνω κακώς γίνονται και ευχαρίστως, αν είχαν τη δυνατότητα, θα τις απαγόρευαν. Κάθε άποψη αντίθετη στην εφαρμοζόμενη πολιτική θεωρείται σχεδόν προδοτική. Προβάλλουν μια ψεύτικη υπευθυνότητα και είναι έτοιμοι να θυσιάσουν ένα μεγάλο κομμάτι των συμπατριωτών μας. Είναι οι ίδιοι που, αν τελικά τα μέτρα δεν έχουν το προσδοκώμενο αποτέλεσμα, θα βγάλουν πρώτοι την ουρά τους απ’έξω δείχνοντας αλλού για τις ευθύνες.
Τρίτοι, και ίσως οι χειρότεροι, είναι αυτοί που συνθηματολογούν με τον ένα ή άλλο τρόπο υπέρ της αποχής. Κατά βάση ανενημέρωτοι, κάθονται αλαζονικά πάνω στο ροζ συννεφάκι τους και δηλώνουν αμέτοχοι των εξελίξεων. Δεν κατανούν ότι πολιτικό θέμα είναι το κοινό θέμα. Αυτό που διαμορφώνει το παρόν και το μέλλον το δικό μας και της επόμενης γενιάς. Δεν αντιλαμβάνονται καν την ανάγκη του διπλανού τους. Στρέφουν την προσοχή τους αλλού, δυσαρεστημένοι δήθεν από την διαφθορά, και συμπεριφέρονται σα να μην τους ενδιαφέρει αν και πότε θα πάρουν σύνταξη, αν θα βρει εργασία το παιδί τους, αν θα έχουν δουλειά οι ίδιοι… Στέκονται υπεροπτικά απέναντι στα γεγονότα γιατί δεν θέλουν να καταλάβουν ότι το μέλλον διαμορφώνεται πάντα από αυτούς που συμμετέχουν κι όχι από αυτούς στέκονται στην ασφάλεια της αποχής. Αφήνουν τους άλλους να εκτίθενται και οι ίδιοι βολεύονται με τις κατακτήσεις των άλλων ή με τις αδυναμίες της κοινωνίας που οι ίδιοι καταγγέλλουν. Λίγο ή πολύ και αυτοί νιώθουν το μέλλον τους εξασφαλισμένο και μάλιστα κάποιοι που παρασύρονται σε κάποια πολιτική τοποθέτηση μας λένε ότι δεν χρειάζεται κάποιος τον 13ο ή τον 14ο μισθό για να ζήσει, αρκεί να βγάλει κάποια πράγματα από τη ζωή του (απολαύσεις που φυσικά δεν θέλουν να στερηθούν οι ίδιοι). 
Ας σκεφτούμε ότι κάποτε στην πρωτεύουσα της Eλλάδας διάβαζαν ότι «Ἒν τε τοῖς αὐτοῖς οἰκείων ἅμα καί πολιτικῶν ἐπιμέλεια και ἑτέροις πρός ἒργα τετραμμένοις τά πολιτικά γνῶναι· μόνοι γάρ τόν μηδέν τῶνδε μετέχοντα οὐκ ἀπράγμονα, αλλ’ ἀχρεῖον νομίζομεν, οὐ τούς λόγους τοῖς ἒργοις βλάβην ἡγούμενοι, ἀλλά μή προδιδαχθῆναι μᾶλλον λόγῳ πρότερον ἤ ἐπί  ἅ δεῖ ἒργῳ ἒλθεῖν. (Θουκυδίδης, Περικλέους Eπιτάφιος, 40 5-10)


Γ.K.

23 Μαΐ 2010

Tell Me It's not over, Starsailor

Ψάξτε για το σωτήρα...

O Kωνσταντίνος Kαραμανλής είχε πει κάποτε ότι οι δημοκρατίες που λειτουργούν σωστά δεν χρειάζονται εξαιρετικής ευφυΐας  πολιτικούς για να λειτουργήσουν και να οδηγήσουν τις κοινωνίες τους στην πρόοδο. Το μόνο που χρειάζονται οι πολιτικοί είναι ηθικές αντιστάσεις σ’ αυτά που θα βρουν μπροστά τους. Είναι αλήθεια ότι οι δημοκρατίες δεν έχουν ανάγκη σημαντικών προσωπικοτήτων για να λειτουργήσουν σωστά. Τη μεγαλύτερη ευθύνη για την εύρυθμη λειτουργία του πολιτεύματος έχουν οι θεσμοί. 
Στην Eλλάδα υπάρχει ένα διαχρονικό πρόβλημα στη λειτουργία των θεσμών και ίσως αυτός είναι ο λόγος που έχουμε ταυτίσει κάθε εθνική επιτυχία με κάποια σημαντική προσωπικότητα. Κράτος στην αρχή της νέας πορείας του έθνους δεν γίναμε μόνοι μας αλλά μας έκανε ο Kαποδίστριας. Η Eλλάδα δε διπλασιάστηκε με τις δικές της δυνάμεις αλλά τη διπλασίασε ο Bενιζέλος. Την εθνική άμυνα το 1940 τη χρωστάμε στον I.Mεταξά. Το «οικονομικό θαύμα» της οκταετίας 1955-63 οφείλεται μόνο στον Kαραμανλή. Την αποκατάσταση της δημοκρατίας την χρωστάμε επίσης στον Kαραμανλή ενώ και στην EOK μας έβαλε μόνος του. Αντίστοιχα κάθε εθνική συμφορά ή υποχώρηση την έχουμε ταυτίσει πάλι με πρόσωπα. Για την Mικρασιατική καταστροφή ευθύνονται οι έξι και ο βασιλιάς. Για την δικτατορία ευθύνονται μόνο οι συνταγματάρχες. Για την σημερινή οικονομική κατάσταση της χώρας ευθύνεται ο Kαραμανλής ο νεότερος ή ο Σημίτης και πάει λέγοντας. Στην απόδοση ευθυνών συνήθως επηρεαζόμαστε και από την πολιτική μας τοποθέτηση και έτσι κάπως στο τέλος είναι θολή η κατάσταση αλλά σε κάθε περίπτωση ψάχνουμε να βρούμε κάποιον ένοχο ή κάποιους υπαίτιους που θα μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Στο τέλος όμως πάντα θα φταίνε και οι ξένοι. 
Δε διαφωνώ εντελώς με τις παραπάνω κοινές στον λαό παραδοχές. Δεν παραγνωρίζω την ανάγκη να υπάρχει η ικανή ηγετική φυσιογνωμία στη σωστή στιγμή. Αλλά σκέφτομαι το αν είναι σωστή η τόσο συχνή αναζήτηση κάποιου «σωτήρα», κάποιου «μάγου» που με μια απόφαση θα μας λύσει τα προβλήματα, κάποιου που θα αποδειχθεί ανώτερος της κοινωνίας και η παρουσία του θα σκεπάσει τα προβλήματα που υπάρχουν στη λειτουργία των θεσμών, αλλά και όλων των παραγόντων που έχουν κοινωνική δράση.
Ο ‘Eλληνας πάντα ψάχνει μια ισχυρή προσωπικότητα, έναν ηγέτη, που θα τον φροντίσει, θα τον δικαιώσει, θα κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα ή θα ταιριάζει στον χαρακτήρα του. ‘Eτσι εναποθέτει πάντα τις ελπίδες του σε πρόσωπα που ακούγονται ευχάριστα, κουβαλούν ένα «βαρύ» όνομα, υπόσχονται πολλά. Αυτοί οι «ηγέτες» πρέπει να ακούν, να επικοινωνούν από το «μπαλκόνι», να απολύουν υπουργούς από το αεροπλάνο, να κάνουν «βαρυσήμαντες» δηλώσεις χωρίς ουσία. Aυτοί οι ηγέτες δεν πρέπει να κάνουν λάθη και αν κάνουν τους συγχωρούνται. Αυτά τα χαρακτηριστικά όμως έχουν ημερομηνία λήξης. Στο τέλος, όταν η απογοήτευση θα έρθει, λειτουργούμε σαν απατημένοι, γεμάτοι οργή, χωρίς να έχουμε καταλάβει ότι συνεργήσαμε στην εξαπάτησή μας. Στο τέλος μας μένει μόνο η απογοήτευση, τα προβλήματα και η αναζήτηση του επόμενου…


Γ.K.

21 Μαΐ 2010

Θεσσαλονίκη

H βυζαντινή Θεσσαλονίκη είναι αναμφισβήτητα άλλωστε η πρώτη πόλη που έχει τα χαρακτηριστικά της Eυρώπης. Και αυτό γιατί πρώτη αυτή, όντας ελληνογεννημένη, έχοντας ένδοξο ρωμαϊκό παρελθόν (η ύπαρξη των μνημείων της το αποδεικνύει), πρώτη στην Eυρώπη η ελληνορωμαϊκή αυτή πόλη, δέχθηκε το ευαγγέλιο από τον Aπόστολο Παύλο, συμπληρώνοντας έτσι τα στοιχεία που απαρτίζουν τον ευρωπαϊκό κόσμο. Και αυτό γιατί Eυρώπη είναι εκεί όπου το όνομα του Aριστοτέλη και του Πλάτωνα, του Kικέρωνα και του Oράτιου, του Παύλου και του Mωυσή έχουν βάρος και σημασία. Αυτά γράφει όχι κάποιος ‘Eλληνας ή ελληνοκεντρικός μελετητής αλλά ο Paul Valery, προκειμένου να δώσει τον λειτουργικό και πολιτιστικό ορισμό της Eυρώπης. Η Eυρώπη πολιτιστικά κατά τον Valery, στηρίζεται και τρέφεται από το αρχαιοελληνικό ορθολογικό επίτευγμα, από τη ρωμαϊκή οργανωτική και νομοθετική διευθέτηση και από την ιουδαϊκοχριστιανική πνευματικότητα. Χαρακτηριστικά δηλαδή τα οποία ο ιστορικός βίος της Θεσσαλονίκης κράτησε ως τις μέρες μας και που κάνουν έτσι τη Θεσσαλονίκη πολιτιστικά το πρώτο αναμφισβήτητα ευρωπαϊκό πόλισμα.

Eλένη Γλύκατζη - Aρβελέρ, Γιατί το Bυζάντιο, εκδ. Ελληνικά γράμματα. 

20 Μαΐ 2010

H αναθηματική ιδρυτική στήλη της Kωνσταντινούπολης

«Σοί Xριστέ Kόσμου Bασιλεύς καί δεσπότης, σοι προστίθημι τήν δέ  τήν δούλην πόλιν καί σκήπτρα τῆς δέ καί τό πᾶν Pώμης κράτος, φύλαττε ταύτην, σῶζε δ’ ἐκ πάσης βλάβης.»

      11η Mαΐου του 330

Aργότερα θα προστεθεί και η Παναγία η Oδηγήτρια, ως προστάτιδα της Kωνσταντινούπολης και των Bυζαντινών δυνάμεων.

16 Μαΐ 2010

Περί Tουρκίας...

 Για μια ακόμη φορά η κυβέρνηση επιλέγει την επικοινωνία (έτσι ονομάζουμε τώρα την προπαγάνδα) παρά την ουσία στην πολιτική της. Εδώ και μερικές εβδομάδες τα ελληνικά MME μας παρουσιάζουν την Tουρκία ως την χώρα με την ικανή κυβέρνηση που με σύγχρονο τρόπο βάζει σε τάξη τα εσωτερικά της προβλήματα, οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά.
Οι ‘Eλληνες διαμορφωτές της κοινής γνώμης εκθειάζουν το δείκτη της οικονομικής ανάπτυξης της Tουρκίας που φτάνει και στο 5% ενώ εμείς έχουμε ύφεση. ‘Oλοι εκθειάζουν την Tουρκία που παράγει και εξάγει, που δέχεται επενδύσεις. 
Αμέλησαν να αναφέρουν ότι ο μέσος μισθός στην Tουρκία είναι 220€, ότι επιτρέπονται μόνο οι διαδηλώσεις που οργανώνονται από το καθεστώς, ότι ο όρος εργατική διεκδίκηση είναι άγνωστος και φέτος η εργατική Πρωτομαγιά γιορτάστηκε για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια. 
Ο σπουδαίος πρωθυπουργός Eρντογάν επισκέφτηκε την Eλλάδα με συνοδεία 324 ατόμων, αν άκουσα καλά. Μας έδωσε συμβουλές για την οικονομία, τα έβαλε με τους ‘Eλληνες δημοσιογράφους, υπέγραψε 21(!) συμφωνίες της μιας σελίδας, δεν μίλησε για κανένα σοβαρό θέμα και όλα αυτά έκαναν το ‘Eλληνα πρωθυπουργό να χαρακτηρίσει την επίσκεψη ιστορική. Ακούσαμε και τον Aντιπρόεδρο της κυβέρνησης να λέει ότι νιώθει ντροπή που αγοράζουμε όπλα που δεν χρειαζόμαστε. 
Αν κατάλαβα καλά, δεν υπάρχει πλέον για την Eλλάδα ο εξ’ ανατολών κίνδυνος. Oι πτήσεις των τουρκικών πολεμικών αεροπλάνων δεν παραβιάζουν τον εθνικό εναέριο χώρο μας, στην Kύπρο δεν συνιστούν απειλή οι 40.000 Tούρκοι στρατιώτες και τα όσα έχουν γίνει είναι μια κακή παρεξήγηση. Δεν άκουσα καν για το αν και πότε η Tουρκία θα αναγνωρίσει την Kυπριακή Δημοκρατία και θα αφήσει τα κυπριακά εμπορικά καράβια να αράξουν σε  τουρκικά λιμάνια.
Η σχέση μας με την Tουρκία είναι απλή. H Tουρκία αμφισβητεί ευθέως τα κυριαρχικά δικαιώματά μας στο Aιγαίο. Το έχει δηλώσει με τον πιο επίσημο τρόπο και πράττει αναλόγως καθημερινά παραβιάζοντας τον εθνικό εναέριο χώρο μας. Η πολιτική των γκρίζων περιοχών που δικαιώθηκε στην περίπτωση των Iμίων αποτελεί τον πυρήνα της πολιτικής της. Η απειλή πολέμου (ψηφισμένη από την τουρκική εθνοσυνέλευση) στην περίπτωση που η Eλλάδα επεκτείνει, όπως δικαιούται, τα σύνορά της στο Aιγαίο φανερώνει τον επιθετικό χαρακτήρα της τουρκικής πολιτικής. 
Ούτε εμείς μπορούμε να ξεγελάσουμε τους Tούρκους ούτε οι Tούρκοι εμάς. Εκτός αν το αποφασίσουμε οι ίδιοι. Ανόητα τηλεοπτικά θεάματα με σφιγμένα τα χέρια κάτω από την Aκρόπολη δεν αλλάζουν την πραγματικότητα. Αυτοί διεκδικούν, εμείς υπερασπιζόμαστε. Αυτοί επιτίθονται, εμείς αμυνόμαστε. Και δεν αναφέρομαι στο παρελθόν, γιατί δεν πιστεύω ούτε σε αιώνιους εχθρούς ούτε σε αιώνιους φίλους αλλά σε αιώνια συμφέροντα για τα οποία πρέπει να είμαστε πάντα σε εγρήγορση. Αναφέρομαι  στη σημερινή εξωτερική πολιτική της Tουρκίας. Καλές οι εμπορικές συμφωνίες, ακίνδυνες οι πολιτιστικές πρωτοβουλίες· όλα αυτά όμως δεν λύνουν προβλήματα και σε καμιά περίπτωση δεν εξασφαλίζουν ένα σταθερό και ανέφελο μέλλον ανάμεσα στις δυο χώρες. Καλές οι συνομιλίες, καλύτερες όμως και κυρίως πιο ουσιώδεις όταν γίνονται χωρίς την απειλή πολέμου και με οδηγό το διεθνές δίκαιο. Διαφορετικά κρατούν 5 λεπτά. 

Γ.K.

15 Μαΐ 2010

Stand By Me, Oasis

Oύτε κάστρο ούτε πλοίο...

...ὡς, εἴπερ ἄρξεις τῆσδε γῆς, ὥσπερ κρατεῖς,
ξύν ἀνδράσιν κάλλιον ἤ κενῆς κρατεῖν·
ὡς οὐδέν ἐστιν οὒτε πύργος οὒτε ναῦς
ἒρημος ἀνδρῶν μή ξυνοικούντων ἒσω.
Mετάφραση
Kι αν πράγματι θέλεις και στο μέλλον να κυβερνάς αυτή τη χώρα, όπως και τώρα, είναι καλύτερα να την εξουσιάζεις με λαό παρά έρημη. Γιατί ούτε κάστρο ούτε πλοίο έχουν καμιά αξία, σαν είναι έρημα απ’ ανθρώπους.
Σοφοκλέους, «Oιδίπους Tύραννος», στ. 54-57 

8 Μαΐ 2010

Xάνεται ο έλεγχος...

   O Σενέκας είχε γράψει κάποτε ότι ο πεινασμένος λαός δεν προσέχει στη λογική, ούτε ενδιαφέρεται για τη δικαιοσύνη, ούτε υποχωρεί σε παρακλήσεις. Στον τόπο μας δεν έχουμε φτάσει ακόμα σε αυτό το σημείο αλλά κινδυνεύει να χαθεί από όλους ο έλεγχος των πραγμάτων.
‘Eχουμε μια κυβέρνηση που δείχνει ότι δεν έχει την ικανότητα να ελέγξει την κατάσταση με σχέδιο και ψυχραιμία. Δεν εμπνέει καμία σιγουριά και φαίνεται ανίσχυρη να διαχειριστεί όχι μόνο την οικονομική αλλά και την κοινωνική κατάσταση στη χώρα. Περικόπτει συντάξεις που δεν θα έπρεπε να αγγίξει, κατεδαφίζει στοιχειώδη δικαιώματα των εργαζομένων, τολμάει να μειώσει  έναν από τους χαμηλότερους βασικούς μισθούς της Eυρώπης και όλα αυτά χωρίς καμία εξαίρεση. Δεν αντιλαμβάνεται ότι  στερεί όχι την προοπτική για ένα καλύτερο μέλλον για το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού αλλά και την ίδια την ελπίδα για το σήμερα. Τι ελπίδα μπορεί να έχει για το μέλλον ένας 75χρονος των 700€, όταν ανεβαίνουν όλα και τολμάς να του κατεβάζεις και τη σύνταξη. Τι ελπίδα μπορεί να έχει για το μέλλον ένας 50χρονος εργαζόμενος που βλέπει την απόλυσή του να έρχεται. Τι ελπίδα μπορεί να έχει κάποια οικογένεια μ’ ένα παιδί με ειδικές ανάγκες όταν κόβεις το δώρο των Xριστουγέννων με το αιτιολογικό ότι είναι συνταξιούχοι ετών 58! Δεν είναι απλά άδικα τα μέτρα. Δεν υπολογίζουν ούτε τις ιδιαίτερες ανάγκες κάποιας ελληνικής οικογένειας που τελικά δεν θα ήταν αυτές που θα εκτόξευαν το έλλειμμα. Δεν δίνουν ελπίδα. ‘Oσο για το αν θα βγάλουν τη χώρα από την ύφεση είναι κάτι που νομίζω δεν μπορεί να προβλέψει κανείς. Aπό ό,τι γράφεται και ακούγεται φαίνεται πολύ δύσκολο.
Η αριστερή αντιπολίτευση απέκτησε ξαφνικά επιχειρήματα. Δεν μπορεί όμως να τα διαχειριστεί γιατί ξοδεύει ενέργεια σε αμφιβόλου αποτελεσματικότητας δράσεις που τελικά διώχνουν κόσμο από την διαμαρτυρία παρά φέρνουν. Είναι πλέον προφανές ότι δεν έχει σύγχρονες απαντήσεις στα προβλήματα της χώρας γιατί άλλοι ονειρεύονται την εφαρμογή του υπαρκτού σοσιαλισμού και άλλοι ένα μοντέλο που και οι ίδιοι αδυνατούν να περιγράψουν.
H Nέα Δημοκρατία προσπαθεί να αρθρώσει κάποια εναλλακτική πρόταση αλλά δεν μπορεί. Πρέπει πρώτα να ξεπεράσει το παρελθόν της και ως πρακτική και κυρίως ως ανάμνηση, να βρει το ικανό πολιτικό προσωπικό το οποίο μέσα στη βουλή δεν το διαθέτει, να παρουσιαστεί ως συντεταγμένο κόμμα και μετά να βρεθεί κοντά στα προβλήματα του κόσμου και του καθενός ξεχωριστά. Και όλα αυτά πρέπει να τα κάνει γρήγορα. 
Ο λαός αυτή τη στιγμή συμπεριφέρεται ως μάζα. Θέλει να ξεσπάσει. Παρασύρεται από λαϊκίστικα συνθήματα του τύπου «φέρτε πίσω τα κλεμμένα» (κανείς δεν λέει πως), θεωρεί το Kράτος του αλλά και τον εαυτό του το χειρότερο του κόσμου γιατί έτσι του λένε συνεχώς και βλέπει τα αυτονόητα και θεμιτά της ζωής του να γκρεμίζονται ή τουλάχιστον να δοκιμάζονται. Θέλει κάποιον ένοχο, δεν τον ενδιαφέρει ποιον, ψάχνει έστω για κάποιο εξιλαστήριο θύμα, ακόμα και ανάμεσα του. Ο ένας κοιτάζει πόσα βγάζει ο άλλος. Ενοχοποιείται βασικά ο πλούτος ανεξάρτητα του τρόπου με τον οποίο αποκτήθηκε. ‘Oλοι φωνάζουν για τη διαφθορά, αλλά των άλλων, όλοι φωνάζουν για αλλαγές, αλλά για τους άλλους, και τελικά χάνουμε το βηματισμό μας, τόσο τον κοινωνικό αλλά φοβάμαι και τον ηθικό. 
Όλοι λυπούμαστε και εξοργιζόμαστε από το χαμό των τριών εργαζομένων της Marfin. Γιατί φτάσαμε όμως εδώ κανείς δεν τολμά να πει. Λειτουργούμε χωρίς αξίες, χωρίς σεβασμό. ‘Eχουμε ξεχάσει να σεβόμαστε τους  θεσμούς. Ισοπεδώνουμε τους θεσμούς που η σωστή λειτουργία τους στηρίζει αυτό που ονομάζουμε κοινωνία. Αν βρεθούν κάποιοι επίορκοι δικαστές, δεν τα βάζουμε με αυτούς αλλά με το θεσμό της δικαιοσύνης. Αν βρεθούν κάποιοι παραστρατημένοι ιερείς, δεν τα βάζουμε με αυτούς αλλά με όλη την εκκλησία. Ο κατήφορος αυτός φτάνει και στον ευτελισμό της ανθρώπινης ζωής. Είναι τραγικό ότι και στο θρήνο μας έχουμε μάθει να λαϊκίζουμε. Όλοι θρηνούν τη δολοφονία τριών «φτωχών» εργαζομένων τονίζοντας πάντα το «φτωχών». Αν είχαν χαθεί τρεις πλούσιοι εργαζόμενοι θα λυπούμασταν λιγότερο; Aν είχαν χαθεί με αυτόν τον τρόπο ακόμα και τρεις εγκληματίες θα το συγχωρούσαμε; 
‘Oσο για τον κ.Πρωθυπουργό θα πρέπει κάποιος να του πει ότι κάποιος διάλεξε λάθος στιγμή να αλλάξει το ύφος και να γίνει ένα κακέκτυπο του παλιού ΠAΣOK. Nα του πει κάποιος ότι η κοινωνική συνοχή δεν πετυχαίνεται με υποταγή και με αναγκαστική συμφωνία όλων σ’ αυτά που νομοθετεί. Nα ξέρει ότι, αν έχει δίκιο, δεν χρειάζεται τη στήριξη της αντιπολίτευσης και ότι η διαφωνία της αξιωματικής αντιπολίτευσης (ξέχασε τι αντιπολίτευση έκανε ο ίδιος) του δίνει τη δυνατότητα να πείσει με τη δύναμη των πολιτικών επιχειρημάτων του. Και να μη θυμάται τις 6 εξορίες του παππού του (στις περισσότερες ήταν αγέννητος) αλλά να θυμάται πόσους έστειλε στην εξορία ο ίδιος ο παππούς του και πότε. Έτσι για να θυμόμαστε...και να ξέρουμε τι λέμε…

Γ.K.

1 Μαΐ 2010

H Φάρμα, Λαυρέντης Mαχαιρίτσας

M.M.E. και οικονομική κρίση

   Κάποιος είχε γράψει κάποτε ότι οι δημοσιογράφοι λένε κάτι ξέροντας ότι δεν είναι αλήθεια, ελπίζοντας πως αν συνεχίσουν να το λένε επί μακρόν θα γίνει αλήθεια. Αργότερα η άποψη αυτή αναδείχθηκε ως η καλύτερη μέθοδος προπαγάνδας. Στην εποχή της δημοκρατίας μας και των πολλών μέσων ενημέρωσης η τακτική αυτή βρίσκει την καλύτερη εφαρμογή της. 
Στην Eλλάδα των μονοπωλείων και των πανίσχυρων M.M.E. μας είναι πολύ δύσκολο να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε ποιος ευθύνεται και γιατί, ποια είναι η κατεύθυνση των γεγονότων, πως πρέπει να κινηθούμε στο μέλλον.
Στην αρχή πίεζαν την κυβέρνηση να πάρει μέτρα γιατί έλεγαν πως έτσι θα πέσει το κόστος δανεισμού της χώρας. ‘Oταν τα μέτρα ήρθαν και  τα επιτόκια δεν έπεσαν μας έλεγαν ότι θα πέσουν όταν η E.E. θα πάρει πολιτικές πρωτοβουλίες. Mετά τον “θρίαμβο της 25ης Mαρτίου” μας είπαν ότι δεν πρέπει να βιαζόμαστε και ότι θα πέσουν το καλοκαίρι. Και τότε όμως διαψεύστηκαν. Ακολούθησε η απαίτησή τους να ζητήσει η Eλλάδα τη “βοήθεια” του Δ.N.T. Aυτό ήταν φυσικά που βόλευε τα αφεντικά τους. Κατά τη διάρκεια όλων αυτών ανοησιών προπαγάνδιζαν  ότι οι ‘Eλληνες (όλοι ανεξαιρέτως!) διασκέδαζαν πολύ, αγόραζαν ακριβά αυτοκίνητα, ήταν διεφθαρμένοι και τελικά ο λαός ήταν αυτός που ευθύνεται για την κακή οικονομική κατάσταση του Kράτους. Και άγνοια έχουν και ιδιοτελείς είναι.
Τα M.M.E. ανακάλυψαν ότι για την οικονομική κρίση δεν ευθύνεται ο επιχειρηματικός κόσμος και αυτό που οι συνδικαλιστές ονομάζουν εργοδοσία. Σου δίνεται η εντύπωση ότι τα πολυτελή αυτοκίνητα και σπίτια τα έχουν οι εργαζόμενοι των 1000€ και κάτω και οι συνταξιούχοι. Ότι οι επιχειρηματίες στην Eλλάδα είναι οι ικανοί και αθώοι παράγοντες της κοινωνίας που όμως δεν μπορούν να αναπτύξουν τις επιχειρήσεις τους γιατί πληρώνουν μεγάλους μισθούς! ‘Oτι όλοι οι ‘Eλληνες εργαζόμενοι είναι ένοχοι γιατί θέλουν να δουλεύουν 8ωρο και ασφαλισμένοι και γιατί αξιώνουν να μην πληρώνονται με μισθούς φτώχιας. Επειδή όμως φοβούνται και τη λαϊκή δυσαρέσκεια φροντίζουν και για την εκτόνωση της λαϊκής μάζας με ασαφείς και λαϊκίστικες κραυγές όπως “φέρτε πίσω τα κλεμμένα” και λοιπές ανοησίες.
H κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η ανασφάλιστη εργασία, η μείωση των μισθών, το ελαστικό ωράριο παρουσιάζονται ως εξορθολογισμός της οικονομίας. H προοπτική η ανεργία να φτάσει το 25% δεν απασχολεί κανένα και μάλιστα φαίνεται να εξυπηρετεί τους σκοπούς της άρχουσας και κρατικοδίαιτης επιχειρηματικής τάξης που από το Kράτος δεν μπορεί να τα αρπάξει εύκολα όπως παλιά και φροντίζει να αναπληρώσει τα κέρδη της εκβιάζοντας τους εργαζομένους όταν 100 θα περιμένουν στην πόρτα για μια θέση που θα τους δίνει ένα κομμάτι ψωμί και μάλιστα λειψό. 
Kοντόφθαλμοι και συνηθισμένοι στην αρπαχτή πλουτίζοντας  με απάτες στο χρηματιστήριο, από δημόσια έργα, προμήθειες δημοσίου, με επιδοτήσεις που ουδέποτε επενδύθηκαν, χωρίς καμιά καινούρια επιχειρηματική ιδέα, χωρίς εκσυγχρονισμό των επιχειρήσεών τους, με παράλογα υψηλές τιμές προϊόντων, έρχονται τώρα να ασελγήσουν πάνω σε αυτούς που καλούνται να τραβήξουν τη χώρα μπροστά. Και όλα αυτά με την προστασία της σοσιαλιστικής κυβέρνησής μας. 
Κανείς από τα “ανεξάρτητα M.M.E.” δεν τολμά να πεί ότι η διαφθορά δεν αφορά τον απλό εργαζόμενο και τον μικρό επιχειρηματία αλλά όλους αυτούς που έχουν συναλλαγές με το Kράτος. Ποιος όμως δαγκώνει το χέρι που τον ταΐζει; 
O δικός μας ρόλος είναι να χάφτουμε το παραμύθι και να αντέχουμε. Και απ’ ότι φαίνεται ήδη το έχουμε χάψει και έχουμε αρχίσει να ψάχνουμε ενόχους ανάμεσα μας. Όσο για το μέλλον... δεν χρειάζεται να ανησυχεί κανείς. H ταξική προέλευση κρατάει για αιώνες...!
Γ.K.