Ας κρατήσουν οι χοροί - ΟΝΕ Δήμου Πατρέων

Ανα-ρωτώμενοι με τον Χρήστο Γιανναρά

Μια διαδικτυακή εκπομπή του antirisis.wordpress.com

Πολιτισμικότητα και άλλα παραμύθια

του Θάνου Tζήμερου από το protagon.gr

-Γιατί μαμά πετάνε πέτρες αυτοί οι άνθρωποι στο πάρκο;
-  Μη σε νοιάζει κοριτσάκι μου, λιθοβολούν μια κυρία που έφυγε από τον άντρα της. Έχουν τον δικό τους πολιτισμό, μην τους παρεξηγείς.

Αυτό είναι πολυπολιτισμικότητα. Να συνυπάρχουν διαφορετικοί κώδικες «αξιών» στην ίδια γειτονιά, στην ίδια πολυκατοικία. Κι ο ένας να λειτουργεί παράλληλα με τον άλλον. Δεν είναι να πηγαίνεις για φαγητό πότε σε κινέζικο και πότε σε μεξικάνικο. Υπάρχει ένα μέρος στη γη που κάτι τέτοιο να συμβαίνει; ΠΟΥΘΕΝΑ! Υπήρξε; ΠΟΤΕ! Πολυφυλετικότητα, ναι. Δηλαδή να συμβιώνουν άνθρωποι διαφορετικής φυλετικής καταγωγής, οι οποίοι όμως έχουν υιοθετήσει ΕΝΑΝ πολιτισμό: κοινές βασικές αξίες.

1917, Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΥΡΚΑΓΙΑ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Nτοκουμέντο από τα αρχεία του Σερβικού Στρατού

Oι λαϊκοί αγώνες...

Κάθε φορά που έχουμε μια καινούρια επένδυση στην πατρίδα μας, κάθε φορά που δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για κάποια μεγάλη επένδυση στην Eλλάδα ακούμε από την αντιπολίτευση κατά κύριο λόγο, από τους συνδικαλιστές κατά δεύτερο αλλά και από οργανωμένα συμφέροντα όπως αυτά εκφράζονται από συγκεκριμένα μέσα, την ίδια ρητορία... Καλύτερα τις ίδιες λέξεις ή φράσεις γιατί επιχειρήματα δεν υπάρχουν. «Ξεπούλημα», «παράδοση του εθνικού πλούτου», «όχι τα κοινωνικά αγαθά σε ιδιώτες», «πυλώνας ανάπτυξης» και άλλα τέτοια φαιδρά που προσπαθούν να κρατήσουν τη χώρα πίσω... Kαθε φορά που ακούμε μια πρόταση για έναν διαφορετικό τρόπο λειτουργίας του δημοσίου και των θεσμών, πιο δυνατά, πριν ακόμη καταλάβουμε ποιες είναι οι προθέσεις, ακούγονται και επιβάλλονται στον δημόσιο λόγο οι συνήθεις κραυγές που προπαγανδίζουν τελικά την ακινησία. Σαν όλα να είναι καλώς καμωμένα και να μην χρειάζεται καμιά αλλαγή. Σαν να ζούμε στο καλύτερο κράτος του κόσμου... Δεν είναι μόνο η «υποχρέωση του όχι» που νιώθει και εκφράζει κάθε αντιπολίτευση στην Eλλάδα. Είναι η ένταση, τα πρωτοσέλιδα, τα φαρμακερά σχόλια των τηλεσχολιαστών που δημιουργούν προϋποθέσεις κοινωνικής έντασης χωρίς προφανή λόγο. 

Όλοι οι λαϊκοί αγωνιστές μαζεμένοι...

Το τίμημα κάθε προαποφασισμένης πώλησης πάντα το αποφασίζει η αγορά. Ο πωλητής μπορεί να θέλει να πουλήσει όσο θέλει... Την τιμή όμως θα καθορίσουν οι πραγματικές προσφορές που υπάρχουν. Οι προσφορές των υποψήφιων αγοραστών είναι αυτές που ορίζουν την τρέχουσα αξία και όχι οι ανοησίες των ραδιοτηλεσχολιαστών. Συνεπώς ο όρος «ξεπούλημα» είναι ένα εύκολο σύνθημα όταν δεν συνοδεύεται με συγκεκριμένες καταγγελίες σχετικά με τη διαδικασία που συνήθως δεν υπάρχουν. Ο όρος «κοινωνικό αγαθό» χρησιμοποιήθηκε κυρίως στην υπόθεση της ΔEH αλλά και στην πιθανή ιδιωτικοποίηση των εταιρειών ύδρευσης. Ειδικά στην υπόθεση της ΔEH το ηλεκτρικό ρεύμα είναι κοινωνικό αγαθό για τους συνδικαλιστές και την αντιπολίτευση όταν πρόκειται να ιδιωτικοποιηθεί ένα κομμάτι της ΔEH και να απελευθερωθεί πραγματικά η ηλεκτρική ενέργεια. Όταν απεργεί όμως η ΓENOΠ και στερεί το ηλεκτρικό ρεύμα από επιχειρήσεις και νοικοκυριά τότε παύει να αποτελεί κοινωνικό αγαθό και η καταστροφή των επιχειρήσεων είναι το μέσο πίεσης. 

Live Like Horses, Luciano Pavarotti & Elton John

Tο αμπέλι, δημοτικό

― Aμπέλι μου πλατύφυλλο

και κοντοκλαδεμένο,

για δεν ανθείς, για δεν καρπείς,

σταφύλια για δεν βγάνεις;

Mε χάλασες, παλιάμπελο,

κι εγώ θα σε πουλήσω.

― Mη με πουλάς αφέντη μου

κι εγώ σε ξεχρεώνω.

Για βάλε νιους και σκάψε με,

γέρους και κλάδεψέ με.

Bάλε γριές, μεσόκοπες,

να με βλαστολογήσουν.

Bάλ’ και κορίτσια ανύπαντρα

να με κορφολογήσουν.

«Tο αμπέλι», δημοτικό.

Ο Μητσοτάκης στον Παπαχελά (Ιουλιανά, αποστασία, πραξικόπημα).

Ο Κουφοντίνας, ο Αμερικανός πρέσβης και ο κοσμήτορας της Νομικής

του Διουνύση Γουσέτη στο Athens Voice

Αφού ούτε ο πρύτανης του πανεπιστημίου, ούτε ο υπουργός παιδείας αντέδρασαν, το έκανε ο πρέσβης των ΗΠΑ. Ο κ. Πιρς έστειλε επιστολή στον κοσμήτορα της Νομικής Σχολής κ. Μιχάλη Σπουρδαλάκη, διαμαρτυρόμενος για την «εκδήλωση προς τιμήν του καταδικασθέντα τρομοκράτη Δημήτρη Κουφοντίνα». Παρατηρεί ότι «δεν πρόκειται περί ζητήματος ακαδημαϊκής ελευθερίας, αλλά περί στήριξης εκ μέρους της σχολής σας της προσπάθειας ενός καταδικασμένου δολοφόνου να βγάλει περισσότερα λεφτά από πωλήσεις βιβλίων [του]».

Πώς απάντησε ο κ. Σπουρδαλάκης; Επανέλαβε τη γνωστή αριστερή κασέτα: «Το πανεπιστήμιο είναι ο κατεξοχήν χώρος όπου δημοφιλείς και μη, συμβατικές και μη, απόψεις μπορούν να εκφραστούν», συμπληρώνοντας ότι η άδεια στον Κουφοντίνα είναι «ζήτημα αρχής».

Πώς μπορείτε, κ. Σπουρδαλάκη, να γράφετε στον Αμερικανό πρέσβη τέτοια ψεύδη, ότι δήθεν μπορούν όλες οι απόψεις να εκφραστούν; Πού ήσασταν τον Ιούνιο του 2004, όταν ο ιστορικός Στ. Κουρτουά εξεδιώχθη βίαια από το ΑΠΘ, επειδή το βιβλίο του «Η μαύρη βίβλος του κομμουνισμού» είναι «άκρως επικίνδυνο για τη σωστή σκέψη» (Γ. Χουρμουζιάδης, βουλευτής ΚΚΕ);

Moondance, Van Morrison

Η ελαφρολαϊκή μας κλάψα

του Tάκη Θεοδωρόπουλου

Η άτυπη απαγόρευση δημοσίευσης λογοτεχνικών έργων που είχε επιβάλει η προτροπή του Σεφέρη κατά τη διάρκεια της δικτατορίας δημιούργησε μια προσμονή. Δεν ξέρω πώς σκέφτονταν οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, και εμπειρότεροι, εμείς πάντως, οι έφηβοι των καιρών εκείνων περιμέναμε την εκδοτική άνθηση που μας είχε υποσχεθεί η καταναγκαστική σιωπή. Η αλήθεια είναι ότι αυτή η άνθηση δεν ήρθε ποτέ. Τίποτε σημαδιακό δεν γεννήθηκε στα πρώτα χρόνια της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας, ό,τι σημαντικό κυκλοφορούσε προϋπήρχε της δικτατορίας, όμως όλοι συμπεριφέρονταν ωσάν η άνοιξη να είχε έρθει. Την αδυναμία παραγωγής πρωτότυπης λογοτεχνίας την κάλυπτε μια πληθωριστική κοινωνιολογίζουσα σκέψη, κατά προτίμηση κακομεταφρασμένη από τα γαλλικά, η οποία υποτίθεται θα βοηθούσε την ελληνική διανόηση να παρακολουθήσει τα άλματα της προοδευτικής Ευρώπης. Η προοδευτική Ευρώπη τη δεκαετία του εβδομήντα κολυμπούσε στα απόνερα του γαλλικού Μάη του ’68, μια υπέροχη σαλάτα από φροϋδισμό και υστερομαρξισμό για την οποία, το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς είναι πως κατέστρεψε μεγάλες λογοτεχνίες, όπως η γαλλική για παράδειγμα. Κάτι ήξερε ο Μαλρώ που στα Αντι-απομνημονεύματά του, στις σελίδες για τον Μάη του ’68, αναφέρει πως ο φροϋδομαρξισμός ακρωτηριάζει την ψυχή. Επειδή τα χρόνια εκείνα σπούδαζα στο γαλλικό πανεπιστήμιο συγκριτική λογοτεχνία, έχω αντίληψη από πρώτο χέρι. Στα τέσσερα χρόνια δεν διδαχθήκαμε Μαλρώ, Ζιντ, Μαρτέν ντι Γκαρ, ούτε καν Καμύ. Αντιθέτως, χορτάσαμε Λακάν, Σαρτρ, Μπαρτ και Ρομπ Γκριγιέ και εντρυφούσαμε σε όποια μέτρια σημειολογική διατριβή έβλεπε το φως της δημοσιότητας. Ηταν η εποχή που ο κόσμος είχε ήδη αρχίσει να αισθάνεται σημαντικότερος από τα έργα του, εποχή αφόρητης μοναξιάς και πλήξης, που μεταφράστηκε στη βουλιμική επέλαση στα χρηματιστήρια από τους μεσήλικες, οι οποίοι ως νέοι έκαναν την επανάστασή τους στο Μπέρκλεϊ και στο Καρτιέ Λατέν.

9 Iουλίου 1974, Eυάγγελος Aβέρωφ: Tο μέλλον διαγράφεται τραγικό...

Η κρίση στις σχέσεις Aθηνών - Λευκωσίας, υποδήλωνε μια όξυνση ακόμη περισσότερο αισθητή στο μέτρο που συνυφαινόταν με μείζονες κινδύνους, απότοκους και της επιδεινώσεως της εσωτερικής καταστάσεως στην Eλλάδα. Στα δραματικά αδιέξοδα που είχαν πλέον δημιουργηθεί, καθώς και στο ρόλο που ήταν ήδη ενδεχόμενο να κληθεί να διαδραματίσει ο K. Καραμνλής, αναφέρεται σε απόρρητη επιστολή του προς τον Kωνσταντίνο Kαραμανλή, στις 9 Iουλίου 1974, ο E.Aβέρωφ:

«Aγαπητέ μου Πρόεδρε,

Mπορώ πάλι να χρησιμοποιήσω αυτόν τον ασφαλή ταχυδρόμο «αλλά μόνο εις εκτάτους καταστάσεις», και νομίζω ότι σήμερα πρέπει να σου γράψω.

Υπόστασις καθεστώτος: Δεν έχουν κανέναν μαζί τους. Κανέναν. Η Kυβέρνησις είναι μάλλον ένα «Συμβούλιο Διευθυντών Yπουργείων». Εις τα ουσιαστικά ζητήματατα νήματα κινούν άλλοι, μη σαφώς καθοριζόμενοι, κάποιος συνδυασμός μεταξύ Hγεσίας Eνόπλων Δυνάμεων (Mπονάτσου πρωτίστως) και ομάδος Iωαννίδη, ήτις φαίνεται να δεσπόζη.

H Θεσσαλονίκη κατά τον A' Παγκόσμιο Πόλεμο (1915-17), από τα βρετανικά αρχεία

H Aθήνα στα 1961, από τα βρετανικά αρχεία

You Are Loved (Don't Give Up), Josh Groban

Tο ήθος των νέων κατά τον Aριστοτέλη...

Τώρα θα μιλήσουμε για τα ήθη. Ας εξετάσουμε σε ποιες ψυχικές καταστάσεις βρίσκονται οι άνθρωποι, ανάλογα με τα πάθη τους, τις ιδιότητες, την ηλικία και την καλή ή κακή τύχη. Ονομάζω πάθη την οργή, την επιθυμία και τα παρόμοια, για τα οποία μιλήσαμε προηγουμένως και ιδιότητες τις αρετές και τις κακίες. Ασχοληθήκαμε και πρωτύτερα μ' αυτές και εκθέσαμε τι τάσεις έχουν και τι πράξεις εκτελούν, ανάλογα με τις ιδιότητές τους. Ηλικίες πάλι είναι η νεανική, η ανδρική και η γεροντική. Τέλος ονομάζω τύχη την καταγωγή, τον πλούτο, τις διάφορες ικανότητες, καθώς και τα αντίθετά τους και γενικά την ευτυχία και τη δυστυχία.

Σχετικά με τα ήθη, οι νέοι αισθάνονται σφοδρές επιθυμίες και μπορούν να εκπληρώσουν εκείνο που επιθυμούν. Από τις επιθυμίες πάλι, που σχετίζονται με το σώμα αισθάνονται κυρίως τις ερωτικές και δεν μπορούν να κυριαρχήσουν επάνω τους. Είναι ευμετάβλητοι και γρήγορα χορταίνουν με κείνα που επιθύμησαν και γι' αυτό ενώ δοκιμάζουν σφοδρές επιθυμίες, πολύ γρήγορα αδιαφορούν. Επειδή η θέλησή τους, ενώ είναι έντονη δεν είναι ταυτόχρονα και μεγάλη ― όπως συμβαίνει στον άρρωστο με την πείνα και με τη δίψα. Έχουν ροπή προς την οργή, παραφέρονται εύκολα και ακολουθούν εκείνο που αποφάσισαν πάνω στο θυμό τους, χωρίς να μπορούν να συγκρατηθούν. Και τούτο, επειδή από εγωισμό δε δέχονται την περιφρόνηση και αγανακτούν όταν νομίζουν πως αδικούνται. Αγαπούν τις τιμές κι ακόμα πιο πολύ τη νίκη, επειδή τα νιάτα θέλουν να υπερέχουν και η νίκη είναι ένα είδος υπεροχής. Αγαπούν αυτά τα δύο πιο πολύ παρά το χρήμα ή ―καλύτερα― δεν τους ενδιαφέρει το χρήμα ολότελα, επειδή ακόμα δεν έχουν δοκιμάσει τι θα πει φτώχεια (...) 

Οι νέοι δεν έχουν κακές διαθέσεις. Είναι μάλλον καλοί, επειδή δεν είδαν ακόμη πολλά παραδείγματα διεφθαρμένων ανθρώπων. Είναι ευκολόπιστοι, επειδή ακόμα δεν τους έχουν εξαπατήσει συχνά. Είναι γεμάτοι ελπίδες κι αυτό συμβαίνει επειδή η φύση τούς έχει προικίσει με κάποιο είδος θέρμης, σαν εκείνη που νιώθουν αυτοί που έχουνε πιει πολύ κρασί. Αλλά η ιδιότητά τους αυτή οφείλεται και στο ότι δεν έχουν ακόμα δοκιμάσει πολλές αποτυχίες. Ζούνε κυρίως με την ελπίδα, επειδή η ελπίδα αφορά το μέλλον, ενώ η ανάμνηση το παρελθόν. Και για τους νέους το μέλλον είναι μεγάλο, ενώ το παρελθόν μικρό. Αλήθεια, στην αρχή της ύπαρξης δεν μπορεί να υπάρξει καμιά ανάμνηση, ενώ όλες οι ελπίδες επιτρέπονται. Και γι' αυτό το λόγο εύκολα εξαπατώνται, επειδή και εύκολα σχηματίζουν ελπίδες. Και επειδή ρέπουν προς την οργή και προς την ελπίδα, είναι γενναίοι επειδή η μια ιδιότητά τους συντελεί στο να μη φοβούνται, ενώ η άλλη τους δίνει θάρρος. Αλήθεια, κανένας δε φοβάται όταν είναι θυμωμένος, ενώ η ελπίδα της επιτυχίας μάς κάνει θαρραλέους. Είναι ντροπαλοί, επειδή ξέρουν μόνο εκείνα που έχουν διδαχθεί σύμφωνα με τους νόμους και δεν υποθέτουν πως υπάρχουν κι άλλα ευχάριστα πράγματα. Είναι μεγαλόψυχοι, επειδή δεν τους ταπείνωσε ακόμα ο αγώνας της ζωής, ούτε δοκίμασαν ανάγκες. Εξάλλου όποιος πιστεύει πως είναι άξιος μεγάλων πραγμάτων είναι και μεγαλόψυχος. Αυτό όμως το πιστεύουν όσοι έχουν πολλές ελπίδες.

Προτιμούν να κάνουν ό,τι τους φαίνεται ωραίο παρά ό,τι τους συμφέρει, επειδή οι πράξεις τους υπαγορεύονται πιο πολύ από την καρδιά παρά από τον ψυχρό υπολογισμό, κι ενώ αυτός, λογαριάζει το συμφέρον, η αρετή λογαριάζει το ωραίο. Οι νέοι αγαπούν τους φίλους τους και τους συντρόφους τους πιο πολύ, παρά όσοι βρίσκονται σε μεγαλύτερη ηλικία και τούτο, επειδή νιώθουν μεγάλη ευχαρίστηση να ζουν μαζί με τους άλλους κι ακόμα δεν έχουν αρχίσει να σχηματίζουν κρίσεις με βάση το συμφέρον τους για κανένα πράγμα, λοιπόν ούτε και για τους φίλους τους. Όλα τα σφάλματά τους προέρχονται από την υπερβολή, επειδή οι νέοι δεν τηρούν το λόγο του Χίλωνα (μηδέν άγαν). Αλήθεια, υπερβάλλουν σε όλα. Αγαπούν υπερβολικά, μισούν υπερβολικά και το ίδιο συμβαίνει και για όλες τις άλλες πράξεις τους. Πιστεύουν πως ξέρουν τα πάντα κι ανακατεύονται στα πάντα και γι' αυτόν ακριβώς το λόγο είναι υπερβολικοί. Αν συμβεί να διαπράξουν κάποιο αδίκημα, αυτό οφείλεται στην αυθάδεια και όχι σε κακία. Αισθάνονται εύκολα οίκτο, επειδή θεωρούν όλους τους ανθρώπους απλούς και ενάρετους. Αλήθεια κρίνουν τους άλλους με τη δική τους αθωότητα και γι' αυτό πιστεύουν ότι, κάτι που παθαίνει κάποιος άλλος, δεν αξίζει να το πάθει. Αγαπούν τα γέλια και γι' αυτό τους αρέσουν τα πειράγματα, όπου με ευγένεια στρέφονται κατά των άλλων.

ΑΡΙΣΤOTEΛHΣ

 Ρητορική

 1388b31–1390b13

Μτφρ. Η.Φ. Ηλιού. 1984. Αθήνα 

εκδ. Κέδρος.

O Romain Rolland γράφει σ' ένα φίλο του, Aύγουστος 1914

Aναμφίβολα, η ομοθυμία που σπρώχνει όλες τις χώρες της Eυρώπης στον πόλεμο είναι σημείο μιας υπερανθρώπινης τάξεως, μιας κοσμικής δυνάμεως που δεν θα ωφελούσε σε τίποτα να της αντιταχθεί κανείς. Μιλάει το πεπρωμένο. Ίσως χρειάζονται τεράστια νεκροταφεία για ν’ απαλλαγεί ο κόσμος από τον Γερμανό τύραννο και για να ξαναπλυθεί η ελευθερία από το αίμα των ηρώων. Αλλά μολονότι αισθάνομαι πόσο ανώφελο είναι να αντιδράς στο πεπρωμένο, γνωρίζω επίσης ότι αυτό το πεπρωμένο ποτέ δεν θα με καθυποτάξει. Ακόμα και αν παρασύρει όλους τους άλλους ανθρώπους, εμένα δεν θα με καταφέρει να με ρίξει σ’ αυτόν τον ματωμένο κυκλώνα. Δεν μπορώ να μισήσω καμιά φυλή. Και όποιος κι αν είναι ο νικητής η νικημένη θα είναι η Eυρώπη, η αληθινή μας πατρίδα.

Romain Rolland,   

από γράμμα σ’ ένα φίλο του τον Aύγουστο του 1914

Mια πολεμική ιστορία στα 1915...

Δεκάξι στρατιώτες και τέσσερεις δεκανείς του γαλλικού 336 Συντάγματος πεζικού δικάστηκαν στις 16 Mαρτίου 1915 από στρατοδικείο για απείθεια σε διαταγή και δειλία. Ανήκαν σ’ ένα λόχο που αρνήθηκε να επιτεθεί κατά των γερμανικών χαρακωμάτων στο Περτ-λεζ-Yρλύ της Kαμπανίας. Σε μια τέτοια κατηγορία δεν μπορούσαν να προβληθούν και μεγάλα πράγματα για την υπεράσπισή τους. Αλλά ένα καλός συνήγορος ασφαλώς κάπως θα αξιοποιούσε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες πολεμούσαν οι άνδρες και τη διανοητική κατάσταση του διοικητή τους.

Επί μέρες η μονάδα ριχνόταν σε επιθέσεις αυτοκτονίας εναντίον εχθρικών πολυβολείων χωρίς να κερδίζει καθόλου έδαφος ή να προξενεί σοβαρές απώλειες στους αμυνομένους. Το αδιέξοδο εξαγρίωσε τον στρατηγό Pεβεϊγιάκ που διέταξε νέα έφοδο, ενώ ήταν φανερό σε κάθε παρατηρητή ότι οι εξαντλημένοι poilus τυχεροί θα ήταν αν ζούσαν μερικά δευτερόλεπτα στη νεκρή ζώνη. Όταν δόθηκε το σύνθημα της εξόρμησης ο 21ος λόχος έμεινε χωμένος στα χαρακώματά του.

Ο στρατηγός Pεβεϊγιάκ ήξερε πως να αντιμετωπίσει τέτοια κατάφωρη παράβαση του στρατιωτικού νόμου. Τηλεφώνησε στον διοικητή του πυροβολικού της μεραρχίας του και τον διέταξε να χτυπήσει τους στασιαστές. Ο αξιωματικός αρνήθηκε να υπακούσει χωρίς έγγραφη διαταγή υπογεγραμμένη από τον στρατηγό. Ο Pεβεϊγιάκ δεν είχε καιρό για ψιλολογήματα και αντί να περιμένει το πυροβολικό διέταξε τον διοικητή του 21ου λόχου να στείλει 16 άνδρες και τέσσερεις δεκανείς στη νεκρά ζώνη για να κόψουν τα συρματοπλέγματα στα χαρακώματα του εχθρού.

Ήταν μια ανεφάρμοστη διαταγή, που την έκανε περισσότερο γελοία το γεγονός ότι στο φως της ημέρας κάθε κίνηση τη διέκριναν οι Γερμανοί πυροβολητές. Οι άτυχοι 20 που είχαν διαλεχτεί για την αποστολή μόλις βγήκαν από το προπέτασμα κόλλησαν στο έδαφος. Ήταν αδύνατο να προχωρήσουν και όταν σκοτείνιασε κύλησαν πίσω στα χαρακώματα. Πολλοί τους ήταν τραυματισμένοι.

Αλλά ο Pεβεϊγιάκ δεν είχε ξοφλήσει με τον λόχο των στασιαστών. Οι άνδρες δεν είχαν κόψει τα συρματοπλέγματα και δεν φρόντισαν να σκοτωθούν. Έπρεπε να τιμωρηθούν για να μάθουν οι άλλοι να υπακούν στους νόμους του πολέμου. Η διαδικασία του στρατοδικείου ήταν ασυνήθιστα συνοπτική και μόλις την τελευταία στιγμή γλίτωσαν οι στρατιώτες με τη δικαιολογία ότι «δεν είχαν ακούσει καμιά διαταγή να προχωρήσουν». Οι δεκανείς κρίθηκαν ένοχοι και καταδικάστηκαν σε θάνατο.

Προτού περάσουν 24 ώρες οι Mωπάν, Zιράρ, Λεφουλέν και Λεσά τουφεκίστηκαν. Το εκτελεστικό απόσπασμα ήταν απρόθυμο να εκτελέσει την καταδίκη, και όταν τελείωσε ο ρόλος του στην ιστορία αυτή δύο από τα θύματα ζούσαν ακόμη. Ένας αξιωματικός αποτελείωσε το έργο με δυο σφαίρες. Μερικές στιγμές αργότερα έφτασε ένα μήνυμα από τον στρατηγό Pεβεϊγιάκ. Είχε αλλάξει γνώμη. Η εκτέλεση έπρεπε να αναβληθεί.

Aφίσα του γαλλικού υπουργείου παιδείας για την 14η Iουλίου

Summertime, Ella Fitzgerald and Louis Armstrong

Tο καλοκαίρι στη Λάρισα στις αρχές του 20ου αιώνα..., M. Kαραγάτσης

Η Λάρισα νεκρώθηκε όταν από τον ολόχρυσο και αθέριστο κάμπο φύσηξε ο πρώτος Λίβας του καλοκαιριού. Κάπου, κατά το Nοτιά, κάποιος φοβερός δράκος πρέπει ν’ άνοιξε το φλογισμένο στόμα και να ‘χυσε την πυρή ανάσα του πάνω στα στάχια. Οι μαλαματένιες θάλασσες κυμάτισαν με απόγνωση στη θανατερή πνοή. Η φλόγα της γης κι η λαύρα του ανέμου έσμιξαν και ξάπλωσαν παλμικά κύματα, που σκέπαζαν με τρεμουλιάρικο πέπλο όλα τα πάντα, λες και κι ο κάμπος ήταν λίμνη από νερό ταραγμένο κι αχνιστό.

Τις ώρες του Λίβα η ζωή σπαταλάει τα κύτταρά της για ν’ αντιπολεμήση το θάνατο. Οι άνθρωποι του κάμπου - οι Kαραγκούνηδες - μετά το καλοκαίρι είναι λιγότερο ζωντανοί, σαν μισοπεθαμένοι. Θαρρείς πως η ζωή όλο και λιγοστεύει, για να σιγοσβήση. Κι όμως η Θεσσαλία δεν πέθανε ακόμα.(...)

Οι Λαρισινοί, μόλις νιώσουν τις πρώτες πνοές του Λίβα, κλείνονται στα σπίτια τους. Η πολιτεία νεκρώνεται· ως κι αυτές οι δροσερές αυλές, με τα ισκιερά χαγιάτια, στους παλιούς μαχαλάδες, ερημώνονται. Πόρτες, παραθυρόφυλλα, τζάμια, κλειστά· είναι ο μόνος τρόπος να ζήση κανείς. Το αυστηρό κλείσιμο δημιουργεί στα σπίτια δροσιά ευεργετική. Μόλις όμως τολμήσεις ν’ ανοίξης οτιδήποτε, μια καυτερή πνοή σού καψαλίζει τα μάτια και τα πλεμόνια.

Με το ηλιοβασίλεμα ο Λίβας πέφτει, κι ως τα μεσάνυχτα βασιλεύει ζέστα υγρή, πνιχτική, αντίθετη απ’ τη ξερή λαύρα της μέρας. Κατά τα μεσάνυχτα, απ’ τις κορφές του Oλύμπου κατεβαίνει ένα ψυχρό αεράκι, γεμάτο ζωή κι ανακούφιση. Η Λάρισα ανασαίνει. Πόρτες και παράθυρα ανοίγουν διάπλατα. Οι Λαρισινοί, που ίσαμε τότε ιδροκοπούν στους δρόμους αποχαυνωμένοι, φοράν το σακάκι τους πάνω απ’ το μουσκεμένο πουκάμισο. Το θερμόμετρο κατρακυλάει από τα 40 στα 20. Δροσίζονται τα σπίτια, οι άνθρωποι κοιμούνται ευχάριστα· μα ξυπνούν, μια στιγμή, πριν βγη ο ήλιος, να κλείσουν παράθυρα και πόρτες· γιατί οι πρώτες του αχτίδες είναι κιόλας θανατερές.

Οι Kαραγκούνηδες ζουν αδιάφοροι μέσα στη φλόγα που τους λυώνει. Με τα ίδια μάλλινα σιγκούνια, το ίδιο τρίχινο καλπάκι χειμώνα - καλοκαίρι, λατρεύουν τη γη τους. Χρονιά καλή - χρονιά κακή - πιότερες οι δεύτερες - παλεύουν σκληρά για να βγάλουν το ψωμί τους, ώσπου να τους φάη το ξεροβόρι και η ελονοσία. Πανάθλια ζωή...

M.Kαραγάτσης

Συνταγματάρχης Λιάπκιν

Εκδ. Eστία

H σύντομη ιστορία των «Kάστρων» της Θεσσαλονίκης

Beethoven's 5 Secrets - OneRepublic - The Piano Guys

4 Iουλίου 1776, Aμερικανική Eπανάσταση

H Διακήρυξη της Aμερικανικής Aνεξαρτησίας

Η διακήρυξη της ανεξαρτησίας, έργο ζωγραφισμένο από τον Tζον Tράμπούλ, που δείχνει την πενταμελή επιτροπή η οποία είναι επικεφαλής της σύνταξης της διακήρυξης, το 1776 καθώς παρουσιάζει την δουλειά της στο Δεύτερο Ηπειρωτικό Κογκρέσσο

ΣΕ ΣΥΝΟΔΟ, 4 ΙΟΥΛΙΟΥ 1776
Η ομόφωνη Διακήρυξη
των δεκατριών ενωμένων
Πολιτειών της Αμερικής

Όταν κατά την Πορεία των ανθρωπίνων γεγονότων γίνεται απαραίτητο για έναν λαό να λύσει τους πολιτικούς δεσμούς οι οποίοι τον συνδέουν με άλλον και να αναλάβει ανάμεσα στις δυνάμεις της γης την ξεχωριστή και ίση θέση την οποία δικαιούται από τους Νόμους της Φύσης και τον Θεό της Φύσης, στοιχειώδης σεβασμός προς τη γνώμη της ανθρωπότητας επιβάλει [στο λαό αυτό] να διακηρύξει τα αίτια που τον ωθούν στον διαχωρισμό.

Δεχόμαστε τις εξής αλήθειες ως αυταπόδεικτες, πως όλοι οι άνθρωποι δημιουργούνται ίσοι, και προικίζονται από τον Δημιουργό τους με συγκεκριμένα απαραβίαστα Δικαιώματα, μεταξύ των οποίων είναι το δικαίωμα στη Ζωή, το δικαίωμα στην Ελευθερία, και το δικαίωμα στην επιδίωξη της Ευτυχίας.

Πως για να εξασφαλιστούν αυτά τα δικαιώματα, ιδρύονται Κυβερνήσεις μεταξύ των Ανθρώπων, αντλώντας τις εύλογες εξουσίες τους από την συναίνεση των κυβερνημένων.

Πως όποτε μια Μορφή Κυβέρνησης γίνεται καταστροφική για τους σκοπούς αυτούς, είναι Δικαίωμα του Λαού να την αλλάξει ή να την καταργήσει, και να εγκαταστήσει νέα Κυβέρνηση θέτοντας τα θεμέλιά της σε τέτοιες αρχές και οργανώνοντας τις εξουσίες της σε τέτοια μορφή, ώστε να φανεί πιθανότερο να επιφέρει την Ασφάλεια και την Ευτυχία του. Η σύνεση, όντως, επιβάλλει πως Κυβερνήσεις από καιρό εγκαθιδρυμένες δεν θα πρέπει να αλλάζουν για επουσιώδεις και πρόσκαιρους λόγους· και ανάλογα, η εμπειρία έχει δείξει ότι η ανθρωπότητα είναι περισσότερο διατεθειμένη να υπομείνει, όσο το κακό υπομένεται, παρά να διορθώσει την πορεία της καταργώντας μορφές [διακυβέρνησης] στις οποίες είναι μαθημένη. Όταν όμως μια μακρά σειρά καταχρήσεων και σφετερισμών, συνεχώς με τον ίδιο σκοπό, μαρτυρά πλεκτάνη υποταγής [του Λαού] στον απόλυτο Δεσποτισμό, είναι δικαίωμά του, είναι καθήκον του, να αποτινάξει τέτοια Κυβέρνηση και να εγκαθιδρύσει νέους Φύλακες για τη μελλοντική του ασφάλεια....

.....Συνεπώς, εμείς, οι αντιπρόσωποι των ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής, αφού συγκαλέσαμε Γενική Συνέλευση, επικαλούμενοι τον Υπέρτατο Κριτή του κόσμου ως μάρτυρα των προθέσεών μας, διακηρύσσουμε και δηλώνουμε επισήμως, στο όνομα και με εξουσία του αγαθού λαού των αποικιών αυτών, ότι αυτές οι ενωμένες Αποικίες, αποτελούν και δικαιωματικά οφείλουν να αποτελέσουν ελεύθερες και ανεξάρτητες πολιτείες, ότι απαλλάσσονται από κάθε πίστη και υποταγή προς το Βρετανικό Στέμμα, και ότι κάθε πολιτικός δεσμός μεταξύ αυτών και του Βρετανικού Κράτους λύεται και πλέον δεν υφίσταται· και ότι ως ελεύθερες και ανεξάρτητες πολιτείες έχουν πλήρη ισχύ να κηρύξουν πόλεμο, να συνομολογήσουν ειρήνη, να συνάψουν συμμαχίες, να καθιερώσουν εμπόριο και να προβούν σε κάθε είδους συμφωνίες και ενέργειες που χαρακτηρίζουν τα ανεξάρτητα κράτη. Και προς στήριξη αυτής της διακήρυξης, έχοντας ακλόνητη πίστη στην προστασία της Θείας Πρόνοιας, αμοιβαία δεσμεύουμε μεταξύ μας τις Ζωές μας, τις Περιουσίες μας και την ιερή Τιμή μας.

Viva La Vida, David Garrett

O Kάμπος..., του M. Kαραγάτση

Ο κάμπος. Το χειμώνα είναι θλιβερός.Το καλοκαίρι, κόλαση. Το χινόπωρο τον τυλίγει σε γοητευτικότατη μελαγχολία. Μα, την άνοιξη, τίποτα δεν μπορεί να παραβληθεί με τον κάμπο της Θεσσαλίας. Πρέπει να ξεκινήσεις με το ξημέρωμα, όταν η Όσσα στολίζεται με τριαντάφυλλα στον ερχομό του ήλιου. Όταν τα χιόνια του Όλυμπου κρατούν ακόμ' απάνω τους τα στερνά γαλάζια πέπλα της νύχτας. Πριν ακόμα, στις πρώτες αχτίνες, ξεδιαλυθούν οι χαμηλοί λευκοί αχνοί που σιγοσέρνονται πλάι στα ποτάμια, τα χαντάκια, τα βαλτοτόπια. Την ώρα που οι κατσουλιέρηδες κάνουν την πρωινή προσευχή τους πετώντας κατακόρυφα. Που οι κάργιες αργοξυπνούν κι ετοιμάζονται για τη ληστρική και φωνακλάδικη μέρα τους.

Ο δρόμος -όποιον δρόμο κι αν πάρεις- ξαπλώνεται ίσιος, λευκός, στολισμένος μ' ανθισμέν' αγκάθια. Δεν έχει τέλος ο δρόμος, και δεν βλέπεις για ποιο λόγο πρέπει να 'χει τέλος, όταν ο ουρανός είναι τόσο γλυκός, τα στάχυα τόσο πράσινα, η καταχνιά τόσο γαλατένια και τα βουνά του βάθους τόσο αχνά κι απίθανα.

Κι έξαφνα, το αεράκι της αυγής σαρώνει τους αχνούς, η θάλασσα των σταχυών κυματίζει πέρα ως πέρα μ' ασημένια ρίγη. Φλογίζουνται οι ρόδινοι ορίζοντες, χρυσίζουν οι πράσινες εκτάσεις. Είναι ο ήλιος που ανατέλλει.

Το φως του είναι ακόμα ντελικάτο, λευκό, ψυχρό. Μα νιώθεις πως οι κίτρινοι τόνοι δεν θ' αργήσουν να χυθούν ολούθε. Προχωρείς, ακούγοντας το στερεό τραγούδι των κατσουλιέρηδων, ακολουθώντας τα στολισμένα με ιερατικά κιρκινέζια σύρματα του τηλεγράφου. Λίγο πιο πέρα μαντεύεις τον ποταμό χωμένο στη ζούγκλα που θρέφουν τα νερά κι οι βούρκοι.

Ιτιές και καραγάτσια, λυγαριές και βελανιδιές, οξυάκανθες ανθισμένες, κι άλλα μύρια φυτά της πλούσιας γης, πνιγμένα, σφιχταγκαλιασμένα, που ακολουθούν τη γονιμοποιό κοίτη. Μα ο άλλος κάμπος είναι γυμνός από κάθε πολύπλοκη χλωρίδα. Μόνο στάρι, κριθάρι, βρίζα, πελώριο κι ομοιόμορφο χαλί της θεάς Δήμητρας, στρωμένο ως τους απροσδιόριστους ορίζοντες.

Μ. Καραγάτσης, 

«Θεσσαλία Γ', ο κάμπος και οι άνθρωποι του», 

εφημ. Η Καθημερινή, 17-5-1938

Il Libro Dell' Amore (The Book of Love), 2CELLOS feat. Zucchero

«Δεν είναι όμορφη η ζωή για όλο τον κόσμο...» του M.Kαραγάτση

Εκείνη η νύχτα ήταν η βραχύτερη της χρονιάς· μα ίσως κι η θερμότερη του καλοκαιριού. Ύστερ’ από άνοιξη δροσισμένη από βροχές και ψύχρες, τα κυνικά καύματα ήρθαν απότομα, περί τα μέσα Iουνίου, καταπιέζοντας κι εξουδετερώνοντας, κάτω απ’ την τεράστια καυτερή κι ιδρωμένη παλάμη τους, την ευεξία των ανθρώπων. Άξαφνα γίνηκε η μεταβολή του καιρού, απ’ τους στεγνούς και δροσερούς βοριάδες στις νοτισμένες φλογερές άπνοιες, που ήρθαν μουλωχτά από το Nότο και ξάπλωσαν παντού τη λιοφρυγμένη θαμπάδα τους. Οι οργανισμοί δεν είχαν ευχέρεια να βολευτούν, όπως θα γινόταν σε μια κλιμακωτή αλλαγή. Το άξαφνο χτύπημα της κάψας τούς συγκλόνισε, τούς έριξε σε ατονία και χαύνωμα. Ο ίδρος ανάβλυσε απ’ όλους τους πόρους και κάλυψε τα κορμιά με τη γλιτσιασμένη δυσοσμία του. Μες στα βαριά κεφάλια, η σκέψη σιγόπλεε σαν μισοψόφιο ψάρι σε χλιό νερό, απόμενε λειψή κι ατερμάτιστη. Η μεγάλη πολιτεία δέχτηκε παθητικά τη λάβα τ’ ουρανού κι αποκάρωσε, σαν τεράστιο χταπόδι ξεβρασμένο στην ακρογιαλιά, που άπλωσε τα πλοκάμια του πλάι στ’ ακύμαντο αχνιστό νερό, και σιγοψοφάει από καΐλα και ασφυξία. Η λίμνη του λιμανιού έπηξε σε υγρό παχύρευστο, κιτρινωπό, ασάλευτο και πεθαμένο, σαν έμπυο κάποιας σάπιας λαβωματιάς. Οι βρωμισιές που ξέχυναν οι σούδες και τα βαπόρια έπλεγαν στεκάμενες, μετάλλαζαν σε σαπρία από ζύμωση γοργή, ανακάτευαν τις απόπνοιές τους με τους στεκάμενους αχνούς - που η απανεμιά λες κι είχε κολλήσει πάνω στην επιφάνεια του νερού - και σκόρπιζαν δυσοσμία αβάσταχτη ένα γύρο στους ντόκους. Τα βαπόρια εισέπλεγαν βαριεστημένα μέσα σε τούτη την κόλαση, σκίζοντας με προσπάθεια το πηχτό και θολό χλεμπονιάρικο νερό· πλεύριζαν ή έδεναν πρυμάτσες, ξερνούσαν ανόρεχτα επιβάτες και φορτία στη στεριά, βιάζονταν να πάρουν άλλους πασατζέρηδες κι άλλα κάρικα· να σαλπάρουν μιαν ώρα αρχύτερα στο πέλαγο, το δροσισμένο από πανάλαφρες πνοές. Αργά στριφογύριζαν οι γερανοί στους ντόκους· σέρνονταν αγκομαχώντας τα καμιόνια στην αναλυτή άσφαλτο· οι εργάτες του λιμανιού έκαναν τη δουλειά με μηχανικές κινήσεις, σαν ρομπότ υπνωτισμένα, αποδίνοντας το μισό απ’ το κανονικό. Μικρή κίνηση στα μαγαζιά, τα πνιγμένα στην ασφυξία της κάψας· πελάτες ελάχιστοι, όσοι είχαν απόλυτη ανάγκη από κάτι, εξυπηρετούμενοι από πουλητάδες ξεκουρντισμένους, ιδροκοπημένους, νυσταγμένους.