Η υπεραπλούστευση στην περιγραφή μιας κοινωνικής κατάστασης είναι μια παθογένεια του ελληνικού αλλά και του ευρωπαϊκού δημόσιου λόγου. Στην Ελλάδα έχει χρησιμοποιηθεί από δημοσιογράφους για εμπορικούς λόγους, από πολιτικούς αρχηγούς και χώρους ως επιχειρηματολογία με σκοπό την κατάληψη της εξουσίας, τη συναντάς παντού. Αν ένας πολίτης όμως ευαίσθητος για τα ιδιωτικά του προβλήματα μπορεί να λέει ό,τι θέλει, ένας πολιτικός ή ένας δημοσιογράφος που ο λόγος του παράγει πολιτικό αποτέλεσμα οφείλει να είναι προσεκτικός. Η υπεραπλούστευση καταργεί τον ορθό λόγο, κάνει τον λαό «μάζα», έτοιμο να πυροβολήσει τα πόδια του. Τα συνθήματα της τελευταίας εξαετίας, μετά από μια χρεοκοπία, συνοψίζονται ως εξής: «Δεν μας αρέσει το Μνημόνιο…; θα σκίσουμε το Μνημόνιο», «Είναι χαμηλές οι συντάξεις…; Θα αυξήσουμε τις συντάξεις… ή θα δώσουμε 13η σύνταξη», «Είναι μεγάλο το δημόσιο χρέος…; Θα διαγράψουμε το χρέος…!», «Είναι υψηλή η φορολογία…; Δεν πληρώνω…»… Το τελευταίο που ακούγεται είναι επειδή δεν μας αρέσει η Ευρωπαϊκή Ένωση να διαλυθεί… Μάλιστα λίγα λεπτά μετά το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος υπέρ του Brexit με 52% ήρθαν και οι πρώτες «σοβαρές» εκτιμήσεις για τη γερμανική λιτότητα, για τον νεοφιλελευθερισμό και άλλες γελοιότητες που καμιά σχέση δεν έχουν με αποτελέσματα οριακά, που γρήγορα μπορούν να θεωρηθούν σωστά ή λάθος και τελικά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μπορεί και να ανατραπούν· εμείς οι Έλληνες ξέρουμε από ανατροπές αποτελεσμάτων, διαψεύσεις προσδοκιών και άλλα παρόμοια. Το χειρότερο είναι ότι τις ανοησίες ασπάστηκε δημοσίως και πρώτος και μόνος στην Ευρώπη ο ίδιος ο Πρωθυπουργός. Ακούστηκε σαν να ασπάστηκε την επιχειρηματολογία Φάραζ, σαν να δικαιολόγησε πλήρως, σαν να συμφώνησε, σχεδόν σαν να χάρηκε.
