Και άξαφνα ο θεότρεμος όγκος χιλιόμορφη κόρη στάθηκε αντίκρυ μου. Διαμαντοστόλιστη
κορώνα φορούσε στο κεφάλι και τα πλούσια μαλλιά γαλάζια χήτη άπλωναν στις πλάτες
ως κάτω τα κύματα. Το πλατύ μέτωπο, τ’ αμυγδαλωτά μάτια, τα χείλη της τα κοραλλένια
έχυναν γύρα κάποια λάμψη αθανασίας και κάποια περηφάνια βασιλική. Από τα
κρυσταλλένια λαιμοτράχηλα κατέβαινε κ’ έσφιγγε το κορμί ολόχρυσος θώρακας
λεπιδωτός και πρόβαλλε στο αριστερό την ασπίδα κ’ έπαιζε στο δεξί τη Μακεδονική
σάρισα.
Δεν είχα συνέρθει από την
απορία και φωνή γλυκειά, ήρεμη και μαλακή άκουσα να μου λέει:
- Ναύτη, καλεναύτη· ζει ο
βασιλιάς Αλέξαντρος ;
Ο βασιλιάς Αλέξαντρος! ψιθύρισα
με περισσότερη απορία. Πώς είναι δυνατόν να ζει ο βασιλιάς Αλέξαντρος ; Δεν
ήξερα τι ρώτημα ήταν εκείνο και τι να της αποκριθώ, όταν η φωνή ξαναδευτέρωσε:
- Ναύτη, καλεναύτη · ζει ο
βασιλιάς Αλέξαντρος ;
- Τώρα, Κυρά μου! απάντησα
χωρίς να σκεφτώ. Τώρα βασιλιάς Αλέξαντρος! Ούτε το χώμα του δεν βρίσκεται στη
γη.
Ωιμέ! Κακό που το ‘παθα! Η χιλιόμορφη
κόρη έγινε μεμιάς φοβερό σίχαμα. Κύκλωπας βγήκε από το κύμα κ’ έδειξε
λεπιοντυμένο το μισό κορμί. Ζωντανά φίδια τα μεταξόμαλλα σηκώθηκαν περαδώθε,
έβγαλε γλώσσες και κεντριά φαρμακερά κ’ έχυσαν φοβεριστικό ανεμοφύσημα. Το θωρακωτό
στήθος και το παρθενικό πρόσωπο άλλαξαν αμέσως, σα να ήταν η Μονοβύζω του
παραμυθιού. Τώρα καλογνώρισα με ποιον είχα να κάμω! Δεν ήταν ο Χάρος της Γης, ο
χαλαστής και σωτήρας άγγελος. Ήταν η Γοργόνα, τ’ Αλέξαντρου η αδερφή, που
έκλεψε το αθάνατο νερό και γύριζε ζωντανή και παντοδύναμη. Η Δόξα ήταν του
μεγάλου κοσμοκράτορα, αγέραστη κ’ αιώνια σε στεριά και θάλασσα. Και μόνο για
Κείνης τον ερχομό έχυσε το Πόλος το Σέλας του, να στρώση τον αθέρα με της πορφύρας
το χρώμα. Δε ρωτούσε βέβαια για το φθαρτό σώμα, αλλά για τη μνήμη του αφέντη της.
Και τώρα στην άκριτή μου απόκριση μανιασμένη έρριξε το χέρι, ένα δασοτριχωμένο
και βαρύ χέρι στην κουπαστή, έπαιξε ζερβόδεξα την ουρά της κ’ έδειξε ωκεανό τον
μαλακό πόντο.
- Όχι, Κυρά, ψέματα!...
τρανοφώναξα με λυμένα γόνατα.
Εκείνη με κοίταξε αυστηρά και
με φωνή τρεμάμενη ξαναρώτησε:
- Ναύτη, καλεναύτη· ζει ο
βασιλιάς Αλέξαντρος ;
- Ζει και βασιλεύει· απάντησα
ευθύς. Ζει και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει.
Άκουσε τα λόγια μου καλά. Σα να
χύθηκε αθάνατο νερό η φωνή μου στις φλέβες της, άλλαξε αμέσως το τέρας κ’
έλαμψε παρθένα πάλι χιλιόμορφη. Σήκωσε το κρινάτο χέρι της από την κουπαστή,
χαμογέλασε ροδόφυλλα σκορπώνας από τα χείλη της. Και άξαφνα στον ολοπόρφυρον
αέρα χύθηκε τραγούδι πολεμικό, λες και γύριζε τώρα ο μακεδονικός στρατός από τις
χώρες του Γάγγη και του Ευφράτη.
Η Γοργόνα
Ανδρέας Καρκαβίτας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου